2019 czerwiec: wakacje i rekonwalescencja w Izabelinie

x

Z Izabelinem jestem związana od 51 lat. Przyszłam tu do pracy w 1968 roku jako młodziutka, świeżo upieczona nauczycielka. W tym czasie trudno było pomieścić wszystkich uczniów w starym, drewnianym trzyklasowym baraku plus pokój nauczycielski i w czterech pomieszczeniach w murowanym budynku, od kilku lat przebudowanym na Dom Nauczyciela. Mnie jako młodą, oddelegowano z III klasą do Remizy Strażackiej, gdzie były iście spartańskie warunki. Przy jednej ze ścian stała "koza" czyli żelazny piecyk węglowy. Gdy przychodziłam do pracy często już się w nim palił węgiel ale w międzyczasie to ja podkładałam do pieca. Niekiedy zdarzało się, że zaczynałam dzień od rozniecenia ognia. Sala była duża i praktycznie nieco cieplej było tylko w pobliżu pieca. W czasie każdej lekcji robiłam dzieciom małą przerwę na ćwiczenia gimnastyczne abyśmy wszyscy mogli się rozgrzać. Po powrocie do domu potrzebowałam wielu godzin aby cały ten chłód "wyszedł" ze mnie. Izabelin w tych latach był takim niechcianym dzieckiem, niby blisko Warszawy, ale tak naprawdę daleko, z autobusem jeżdżącym po „kocich łbach” tylko dwa razy dziennie.

Chcę napisać o życzliwości wielu, wielu ludzi mieszkających w Izabelinie. O rodzicach, uczniach wciąż pamietających a przy okazji przypominających różne fajne i miłe zdarzenia: np. mama jednego z uczniów zadzwoniła dziękując mi, że zaufałam jej synowi i dałam mu promocje do następnej klasy. Niestety Krzysio nie żyje. A ta kobieta pomimo wieloletniego bólu po stracie syna znalazła w sobie tyle siły aby powiedzieć mi dobre, miłe słowa przez telefon jak dowiedziała się, że jestem w Izabelinie. Niestety nie zdążyłam spotkać się z Nią.

Inna z kolei matka przypomniała mi jak pocieszyłam ją, że nie wszyscy muszą być inżynierami – wystarczy, że jej syn będzie porządnym mechanikiem i dobrym człowiekiem.  W owym czasie martwiła się, że syn ma słabe oceny, że nie przykłada się do nauki. I rzeczywiście wyrósł na porządnego obywatela. Część uczniów przypomina chodzenie z nimi do stomatologa. Można by tak pisać w nieskończoność.  Ja sama wielu tym rozmów nie pamiętam ale to bardzo miłe, ze inni pamiętają, że dobra energia krąży w Izabelinie, że dzieje się dużo dobrego.

A kto z uczniów pamięta naszą wspólną wycieczkę do Gdańska?

Bardzo proszę niechaj cos napisze, odezwie się na facebook.

W Izabelinie w szkole przepracowałam 22 lata ucząc młodsze klasy.

A to prawie 1/3 mojego życia!

Od 29 lat nie mieszkam już w Polsce ale każdego roku odwiedzam Izabelin, który wciąż jest mi bliski i swojski bo mieszka tu moja córka ze swoją rodziną, bo mieszka tu dużo moich przyjaciół, znajomych, sąsiadów, bo tu zostawiłam cząstkę siebie, bo tu są dobre klimaty, bo tu jest dobra energia, bo tu dużo dobrego się dzieje.

Warto to szanować i być dumnym z tego co mamy. Może warto zakrzątnąć się nie tylko na własnej posesji ale także na tym niewielkim kawałku ziemi między własnym płotem a drogą i schylić się czasem aby podnieść rzuconą puszkę, butelek czy papier przywiany przez wiatr albo wyrwać wielki chwast tak, żeby nam wszystkim było przyjemnie spacerować po okolicy.

Nasz pierwotny plan w tym roku na czerwiec był taki aby pobyć w Izabelinie krótko z rodziną a resztę czasu spędzić na dłuższych i krótszych wypadach w Polskę i do Warszawy.  W planie był nawet wyjazd z przyjaciółmi do zamku Książ blisko Wałbrzycha.

Sytuacja zmieniła się diametralnie po mojej operacji i wcześniejszym powrocie do Izabelina.

Tak więc córka wypożyczyła mi specjalne łóżko lekarskie i już 6 dnia po nagłej operacji w Sztokholmie, zjawiliśmy się w Izabelinie. Pomimo letnich upałów, czas w cieniu drzew, z rodziną i fantastycznym psem Bobbiem upływał w miłej sielankowej atmosferze.

Nawet groźna burza nie zakłóciła nam nocnego spokoju. Oprócz wypoczynku i popołudniowej sjesty byliśmy bardzo zajęci.

Zaraz na samym początku pobytu córka zabrała nas na otwarcie Wernisażu "Zatrzymać Czas" do Centrum Edukacyjnego Kampinoskiego Parku Narodowego. Wystawa poplenerowa jest otwarta do końca wakacji, wpadnijcie tam koniecznie.  Jest to bardzo ciekawa, nietuzinkowa wystawa, która zabiera nas w podróż do przeszłości, w świat taboru kolejowego i w świat przyrody. Składa się z prac malarskich, rzeźby i fotografii wspaniałych artystów z całej Polski. Bardzo interesujące prace wykonane w różnych kolorach ziemi a wiec 100% ekologii.

Spotkałam tu wiele znajomych mi ludzi, z którymi miło nam się gawędziło. 

Za kilka dni były występy taneczne wnuczki Meli z jej zespołem i wielu innych grup tanecznych. Po prostu 4-dniowy maraton. W piątek w Warszawie, w sobotę 15 czerwca w Izabelinie w Centrum Kultury Koncert Charytatywny (zbierający środki na projekt taneczny dla osób na wózkach) dostarczyły mi niezapomnianych wrażeń. Obejrzeliśmy wiele interesujących tańców, w tym kubański taniec Casino czy też przepiękny walc. Bardzo głębokie emocjonalne przeżycie. Następny dzień to słodkie występy starszych i młodszych dzieci w Domu Kultury w Babicach.

Tydzień później, w Domu Kultury w Łomiankach znowu występy taneczne na świeżym powietrzu w promieniach słońca. Wiek aktorów od 3 aż po 75lat. Tu także występowała moja wnuczka Mel, tam razem w tańcu jazzowym.  Fantastyczny był występ seniorek przyodzianych w różnobarwne, piękne toalety z dawnych lat tańczących przy melodiach starej Warszawy.

Za kilka dni natomiast, znowu występy -  uczniów ze szkoły mojej wnuczki Meli na zakończenie roku szkolnego. A potem wspólny rodzinny obiad we włoskiej restauracji.

Przed podróżą w ostatni czwartek wizyta na farmie Kobra Park w Bożęcinie. Serce i oko raduje się patrząc na zadbane, szczęśliwe konie pana Ryszarda i Oli. Jaka piękna jest ich posiadłość!

Ach, jeszcze było mnóstwo pikników - w Sierakowie z grochówką,  w Izabelinie z kiełbaskami, przejażdżki konne dla maluszków, przy których asystowała Florencja i różne inne atrakcje. A przy okazji wiele przypadkowych i przesympatycznych spotkań z rodzicami i wychowankami.

Potem wizyta w Stajni Sawanka w Truskawiu i podziwianie jazdy starszej wnuczki.

Byliśmy jeszcze na pięknych bulwarach warszawskich z młodszą wnuczką Melą a innym razem już sami na Starym 

Mieście bo jak to "być tak blisko i nie zobaczyć Starego Miasta". Smaczny lunch w Zapiecku a potem jeszcze wielkie gofry i małe ale ważne zakupy w Merkurym.

W międzyczasie odwiedziny znajomych, przyjaciół i prezenty, prezenty, piękne kwiaty po długim, bardzo długim nie widzeniu się. To były bardzo sympatyczne odwiedziny. Dziękuję Ci Jurku. I  jak tu nie zdrowieć szybko w tak miłej, pełnej serdeczności atmosferze.

Jeszcze raz dziękuję całej rodzinie za opiekę, Dirkowi za podwożenie nas tu i tam a wszystkim Izabelińczykom za pogodną, serdeczną, przyjacielską i niepowtarzalną atmosferę.

Specjalne podziękowanie dla mojej internetowej znajomej Ninie Pawlaczyk za tomiki jej własnej twórczości poetyckiej i Janeczce Rajkowskiej za arcydzieło (suknia dla mnie wykonana na szydełku i korale z wełny) tym milsze, ze ogóle nieoczekiwane - totalna niespodzianka! Dziękuję Florci za piękny

naszyjnik i Dorotce za wdzianko. Iwonce za długi spacer, Eli za czekoladki, koraliki i książkę. Tyle w niej ciekawych informacji! Ninie za mila pogawędkę, wisiorek i pyszna szarlotkę.  Grażynce za wizytę i ciasto marchewkowe.  Stasi za długą rozmowę w kawiarence. Krysi i Heniowi  za odwiedziny w naszym domu i prezenty. dziękuję także Hani Kozbuz, Eli Wadolkowskiej, Krysi Krawczyk z Łomianek,  Hani Szymborskiej z Różana, Hani Marciniak, Wiesi, moim  siostrom Teresce, Halince i Waci, Danusi i Zbyszkowi za długie rozmowy telefoniczne. Nie starczyło już czasu na spotkania. Innym razem.

Dziękuję Ewie i całej jej  rodzince za miła niedzielę z obiadem. Fajnie było poznać Kasię i pierwszy raz zobaczyć maleńką Arletke.

Pomimo, ze częściowo urlop wypadł z konieczności 
w Izabelinie to nie żałuję  czasu tam spędzonego i na długo pozostanie w mojej pamięci i w sercu. Zabrałam do Kanady bardzo wzruszające, ciepłe i jak najmilsze 
wspomnienia.